سوزان
دوست دارم بنویسم، دوست دارم ادامه بدم پیش نویس هایی رو که چند ماهِ در حال خاک خوردنن " فیلتر تحریم یا تحریم فیلتر ، 30 ، زن خوش صدا " اما یا نمی خوام یا نمی تونم ...
وقتی شهر فکر پر شده از رقاصه های رنگارنگ، وقتی تلاش می کنی قال الباقرُ قال الصادق علیهما السلام رو میون یه مشت اراجیف ساخته شده ی ذهنت پنهون کنی تا خدای نکرده به تریج قبای بعضی ها برنخوره نوشتن چه فایده ای داره ؟
وقتی پنهانیاتت بیشتر از آشکاریاتت باشِ حتی کَمْ مِنْ ثَنَاءٍ جَمِیلٍ لَسْتُ أَهْلاً لَهُ نَشَرْتَهُ هم آرومت نمی کنه اینجاست که به سرت میزنه حروم شی میون تمام حلال هایی که حروم شدن.
وقتی که حتی شعر گفتن هم ارضات نمی کنه تازه می فهمی یه جای کار بدجوری می لنگه ، تازه می فهمی طعم دهنت فرق کرده تازه می فهمی دیگه خوردن براش کافی نیست اینجاست که فکر دوختن به سرت می زنه و میری نخ و سوزن ور میداری تا حسابی از شرمندگی یک عمر حرف زدن در بیای.
