نوزادزاد

از هر خیابانی که عبور کنم باز دلتنگ تو می شوم، بدون تو لحظاتم حس ندارد، حتی می توان یک جور طعم تلخ زننده با چاشنی تنهایی و بی کسی را هم لابه لای این مقدر نامأنوس بی احساس جا کرد.

نمی فهمم شاید بهتر است بگویم نمی دانم که با این وضع تا کجا می شود تیک تیک ثانیه ها را همراهی کرد. ثانیه هایی که یک زندگیِ پر از بی توئی را لا به لای جنگ افزار جبر جا می کند.

چقدر بد است که زندگی لا به لای همین لا به لاهای زندگی گم شده، انگار نه انگار که باید لابه لای همین لا به لاهایِ زندگی زندگی کرد. به همین لا به لاها قسم بی تو، نه انگیزه ای هست نه حالی نه ملالی!

سه هفته است که چشم انتظار توأم تا برگردی سه هفته هر جمعه بدون صبحانه ، بدون ناهار، بدون شام! باور کن سخت است شاید صریحن به زبان نیاورم ولی سخت است،می توانی از آینه ها بپرسی آن ها شاهدان خوب و راستگویی هستند یا از چشم هایم بخوانی که چقدر دلتنگ توأم.

من دروغگویم وقتی زبانم حرف خودش را می زند نه حرف دلم را، به تو می گوید: خوشحال است ، خوب است ،همه چیز روال عادی دارد اما بدان، بی تو همه چیز بد است حتی خوبترین لحظات.